artysta, kurator, krytyk i kolekcjoner zakładają sektę
artysta lub nie-artysta podrzuca na wystawę własne dzieło sztuki
artyści przywłaszczają sobie konkretne obiekty w obrębie danej instytucji, uznając je za własne prace
poprzez akt wielokrotnego zapośredniczenia przez wielu artystów, z rozmysłem zostaje zatarte autorstwo danego dzieła
artysta rozpowszechnia wiele różnych, alternatywnych wersji własnego (lub cudzego) biogramu
artysta zaprasza gości na wernisaż do losowo wybranej, niepoinformowanej o tym fakcie instytucji – w wyznaczonym terminie wernisaż nie odbywa się, a autor jest nieobecny
fotograf przygotowuje dokumentację prac artystów, prezentując je w warunkach, których twórcy by sobie nie życzyli
dyrektor muzeum organizuje kosztowną wystawę, którą wyłącznie on sam może oglądać
w wyniku zmowy wszystkie instytucje sztuki w tym samym mieście (lub kraju) w tym samym czasie prezentują wystawy autorstwa jednego artysty
ta sama wystawa przenoszona jest z instytucji do instytucji w obrębie jednego miasta
instytucja sztuki organizuje kampanię dezinformacyjną i rozpowszechnia wiele sprzecznych ze sobą opisów jednego projektu
w instytucji sztuki odbywa się wystawa przypadkowych obiektów różnego pochodzenia, w ciągu wielu lat zgromadzonych na terenie placówki
w przekazach medialnych promowany jest nieistniejący artysta, zjawisko lub instytucja sztuki – pierwotne źródło informacji pozostaje trudne do zidentyfikowania
w przekazach medialnych kilku artystów potraktowanych zostaje jako jeden twórca, a wytwory jednego autora zostają przypisane kilku różnym osobom
prawa do wystawy przypisuje sobie samozwańczy antykurator, realizujący własną kampanię medialną wokół spornego projektu
antykurator rozpowszechnia alternatywny tekst kuratorski lub audioguide/videoguide, zmieniający sens (cudzej) wystawy
oprowadzania kuratorskie zostaje przejęte przez forsującego własną interpretację antykuratora
przy okazji różnych projektów zostaje wykorzystany ten sam tekst kuratorski
teksty kuratorskie do dwóch różnych wystaw (np. odbywających się w tym samym czasie) zostają zamienione miejscami
nie-wystawa zostaje odebrana przez odbiorców jako wystawa, a tekst nie-kuratorski zostaje odczytany jako tekst kuratorski
wszystkie elementy w budynku galerii zostają potraktowane przez widzów jako dzieła sztuki
odbiorca ogląda wystawę ze z góry założonego punktu widzenia - np. dowolnie wybrany projekt zostaje zinterpretowany jako surrealistyczny, społecznie zaangażowany lub abstrakcyjny
odbiorca ogląda wystawę zbiorową jako indywidualną, a indywidualną jako zbiorową
odbiorca traktuje jedną wystawę jak kilka niezależnych wystaw, a kilka niezwiązanych ze sobą wystaw jako jeden projekt
krytyk sztuki ogląda wystawę pod wpływem silnych środków odurzających, by następnie opisać swoje wrażenia w recenzji
krytyk sztuki recenzuje wyłącznie: wystawy, na których nie był; wystawy których nie było; nie-wystawy opisane jako wystawy; recenzje innych krytyków
krytyk sztuki recenzuje wystawy według z góry przyjętego klucza – np. na podstawie wzoru "pozytywna – negatywna – pozytywna – negatywna"
recenzent pisze nie-recenzje: tworzy tekst złożony tylko z cytatów, oddaje swoją rubrykę komuś innemu (np. nie-krytykowi) lub wykorzystuje wyłącznie materiał wizualny, ewentualnie pisze tekst, ale nie związany z założonym tematem
krytyk sztuki przygotowuje recenzję w formie kabaretu, muzycznego słuchowiska radiowego lub videoperformensu
krytyk sztuki przygotowuje uniwersalną recenzję wielokrotnego użytku
krytyk pisze recenzję pozytywną jako negatywną oraz negatywną jako pozytywną
krytyk sztuki publikuje w tym samym czasie pozytywną i negatywną recenzję tej samej wystawy
krytyk opisuje wystawy wyłącznie w taki sposób, w jaki chciałby aby wyglądały – w efekcie jego recenzje zawsze mają wydźwięk pozytywny
marszand wyprzedaje wszystkie przedmioty znajdujące się w galerii, niezależnie od ich pochodzenia
marszand oferuje klientom wizyty w pracowniach artystów – w rzeczywistości są to sytuacje odgrywane przez podstawionych aktorów w odpowiednio zaaranżowanych przestrzeniach
kolekcjoner sztuki gromadzi wyłącznie fetysze pozostałe po artystach
historyk sztuki przedstawia zjawiska marginalne jako kanon, a kanon jako margines sztuki
historyk sztuki opisuje alternatywną wersję wydarzeń, mieszając fakty i fikcję
historyk sztuki daje wykłady w formie muzycznych słuchowisk radiowych, videoperformensów lub kabaretu
* lojalnie uprzedzamy, że niektóre z opisanych pomysłów zostały już zrealizowane
